Zawgyi
ကြ်န္ေတာ္တို႔စစ္တပ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ေလ ထူးျခားဆန္းျပားတာေတြရွိတယ္ဗ်။ ယံုခ်င္မွလည္းယံုၾကပါ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေတာ္အခုေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြက
ယံုဖို႔ခက္ခဲနိုင္တဲ့ကိစၥေလးေတြမို႔လို႔ပါ။
က်ေနာ္တို႔ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ပထမႏွစ္ေတြ ေျပးရတဲ့ ေတာတြင္းမိုင္ရွည္ နယ္ေက်ာ္ေျပးပြဲဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒီေျပးပြဲက တပ္ရင္းေတြ တပ္ခြဲေတြအတြက္ ေအာင္စစ္သည္ရမွတ္ျပိဳင္တာျဖစ္လို႔
ေနာက္ျပီး အပါတ္စဥ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔လည္းဆိုင္တာမို႔ အားလံုးအားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးၾကတယ္။
မိုင္ရွည္ေျပးပြဲဆိုေပမယ့္ တာတိုေျပးသလိုကို ေျပးၾကတာမ်ားတယ္။ ေျပးရင္းနဲ ့မေတာ္တဆေတြလည္းျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေျခေခါက္လဲတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႔ဆိုေခ်ာ္လဲျပီး လက္ေတြပါေတြက်ိဳးတယ္ (လက္က်ိဳးၾကီးနဲ ့ပန္း၀င္လာခဲ့တဲ့ အပါတ္စဥ္ရွိတယ္ဗ်)
အပါတ္စဥ္တစ္ခ်ိဳ႔မွာေတာ့ ေျပးခ်င္စိတ္ေတြအရမ္းမ်ားျပီး အေမာေဖာက္လို႔ အသက္ဆံုးရွံုးခဲ့ရတာလည္း ရွိတယ္။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာဒီေနရာပဲ.....
မွတ္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ် အမွတ္စဥ္ ၄၇ လား ၄၈ လားမသိဘူး ၾကံဳခဲ့တာကို စီနီယာေတြျပန္ေျပာျပတာ။ အဲတုန္းက တပ္ခြဲလိုက္တာလႊတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၃မိုင္ေလာက္ထိ
ဘုရင့္ေနာင္က ဗိုလ္ေလာင္းကတစ္ေယာက္ထဲ ဦးေဆာင္ျပီးေျပးေနတယ္။ သူ႔ေရွ႔မွာလည္းဘယ္သူမွမရွိဘူးသူက အေျပးေတာ္ေတာ္သန္တယ္လို႔ၾကားတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ Check Point လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ထိပ္ထိ သူ႔ကိုဘယ္သူမွမမီၾကဘူး။ အဲဒီကေန
ေျမပံုခန္းေတြထားတဲ့ ဗ်ဴဟာ (၁၀ ) ေဆာင္ လမ္းၾကားကိုျဖတ္ေျပးရတယ္။ ဗ်ဴဟာ (၁၀) ေဆာင္ဆိုတာ နာမည္ၾကီး...က်ေနာ္နည္းျပျဖစ္ေတာ့ အဲဒီအေဆာင္မွာေနရတာ။ ထားပါေတာ့
အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းက ပံုမွန္ေျခလွမ္းၾကဲၾကဲနဲ႔ေျပးတယ္။ အဲလိုေျပးေနရင္းမွာပဲ
ဗ်ဴဟာ(၁၀)ေဆာင္ၾကားထဲကေန ဗိုလ္ေလာင္းတစ္ေယာက္ျဖတ္ေျပးတယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ညစ္ပတ္ျပီ စိတ္ဓါတ္မရွိဘူး
ျဖတ္လမ္းကေနေျပးတယ္ေပါ့။ အဲလိုနဲ ့သူလည္း ေရွ႔ကဗိုလ္ေလာင္းကို မီေအာင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ေျပာတာေပါ့
"ေဟ့ေကာင္ မင္းဘယ္ကေနေျပးတာလဲ"
"မရွက္ဘူးးလား ဘာလို႔ျဖတ္လမ္းကေျပးတာလဲ"
ေရွ႔ကဗိုလ္ေလာင္းက သူ႕ကိုျပန္ျပီးမ်က္ေထာင့္နီနဲ ့ၾကည့္တယ္။ အၾကည့္ခံရတဲ့ဗိုလ္ေလာင္းလည္
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေက်ာထဲစိမ့္ကနဲေတာ့ျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေရွ႔ကဗိုလ္ေလာင္းက စကားကို တစ္ခြန္းခ်င္းေမးတယ္တဲ့။
"ငါ့ကိုဟိတ္ေကာင္ေခၚရေအာင္မင္းက ဘယ္အပါတ္စဥ္လဲ"
"ေဟ့ေကာင္မင္း ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္းမလုပ္နဲ ့ ငါတို႔တစ္ပါတ္စဥ္လံုးဒီေန႔ေျပးတာ
မင္း Honour ရွိရွိ တာလႊတ္ဒိုင္ကိုျပန္သြားပါ "
ဆိုျပီး ေနာက္ကဗိုလ္ေလာင္းကေျပာေတာ့ သူက အသံေအးစက္စက္နဲ ့တစ္ခြန္းခ်င္းျပန္ေျပာတယ္။
"ဒီမွာ ညီေလး ငါ နယ္ေက်ာ္ေျပးပြဲကိုေျပးေနတာ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ "
"မင္းငါေမြးရင္ငါ့သားေလာက္ပဲရွိတယ္ "
"ဗ်ာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာ"
ဘုရင့္ေနာင္ကဗိုလ္ေလာင္းလည္း ဗ်ာတစ္ခြန္းပဲေျပာနိုင္တယ္.. ဖေနာင့္နဲ ့တင္ပါးတစ္သားတည္းက်ေအာင္ေျပးတာ အဲဒီႏွစ္က အေကာင္းဆံုးစံခ်ိန္ပါရတယ္ဆိုပဲ။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ္အရာရွိျဖစ္ျပီ ။ က်ေနာ္ဒုဗိုလ္နဲ့ မိခင္တပ္မွာတုန္းက ညညဆို တာ၀န္ၾကပ္ၾကီးက်တဲ့ တပ္ၾကပ္ၾကီးေတြ စီက်ဴ ၾကီးေတြစီသြားပီး သူတို႔ရဲ႔တိုက္ပြဲအေတြ႔ၾကံဳေတြ ေမးေလ့ေမးထရွိတယ္။
က်ေနာ့္ကို စီက်ဴ ၾကီးတစ္ေယာက္ေျပာျပတာ။
သူတို႔ ကရင္ျပည္နယ္ ေမာ္ဖိုးေက၊ ေ၀ါေလဘက္ထြက္တုန္းကအေၾကာင္းေလးပါ။
"က်ေနာ္တို႔ ကလႈပ္ရွားထြက္တာေပါ့ဗိုလ္ၾကီးရာ...
အဲတုန္းက မိုးက တအားရြာေနတာ..
ဗိုက္ေတြကလည္း ဆာလွျပီ။ နားခ်င္တာ..မိုးရြာေတာ့နားလို႔က မရဘူး။ တပ္ခြဲမွဴးကလည္း ဒီည စခန္းေရာက္ေအာင္ ျပန္မယ္ဆိုျပီး တစ္ဆက္တည္းျပန္တာေပါ့ဗ်ာ...
လမ္းမွာမီးကလည္း သံုးမရ မိုးကလည္းရြာေတာ့ တဘုိင္းဘုိင္းနဲ႔ေခ်ာ္လဲ...
ဒီလိုနဲ႔ ဗိုလ္ၾကီးရာ..S ေကြ႔တစ္ခုေရာက္ေတာ့ ပိြဳင့္က ခလုတ္တိုက္တယ္လို႔ေျပာတယ္။
အဲဒါနဲ ့ဓါတ္မီးအုပ္ထိုးၾကည့္တာ သခ်ႋဳင္းတစ္ခုေတြ႔တယ္ဗ်
ခ.လ.ရ ( ) မွ စစ္သည္မ်ား၏ သူရဲေကာင္း ဗိမာန္ဆိုျပီး စေကာမွာ ေဆးအနီနဲ ့ေရးထားတာ..
အဲေနရာက ခ်ံဳခိုမိထားတာ တပ္ခြဲတစ္ခြဲလံုးက်ထားတဲ့ေနရာလို႔ေျပာၾကတယ္...
အကုန္လံုးကို ႏွစ္ေယာက္တစ္က်င္း သံုးေယာက္တစ္က်င္းနဲ ့ ဗ်ဴဟာက လာဖို႔ေပးထားတာ...
အဲေနရာေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း အာေခ်ာင္ၾကတယ္ဗ်...
"ဟ ငါတို႔ဘက္က ေကာင္ေတြပဲ "
"မင္းတို႔ပဲေအးခ်မ္းပါတယ္ကြာ"
"ေယာက္ဖတို႔ေရ ႏွပ္ၾကေဟ့...ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္"
ဘာညာနဲ ့ေအာ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလွ်ာက္ေအာ္တယ္ဗ်.. စတာေပါ့ဗ်ာ။
"တပ္ခြဲ..ေရွ႔ၾကည့္"
"တပ္ခြဲ...သတိ"
"ေအးအဲတိုင္းပဲေနေနာ္...တန္းမျဖဴတ္နဲ ့"
က်ေနာ္ေတာင္ေငါက္လိုက္ေသးတယ္။ ေဟ့ေကာင္ေတြအာမေခ်ာင္နဲ ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားဆိုျပီးေတာ့ ဆူရတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ ့ည ၂နာရီေလာက္က်ေတာ့ စခန္းကိုေရာက္တယ္ ။ တပ္ခြဲမွဴးကလူစစ္ ေသနတ္စစ္လုပ္၊
ကင္းခ်ျပီး အိပ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ နံနက္သံုးနာရီေလာက္မွာတပ္ခြဲမွဴး ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။
"ဆရာၾကီး စိုး၀င္း "
"ဆရာၾကီး စိုး၀င္း"
"ေဟ့ေကာင္ေတြ အကုန္တန္းစီစမ္း"
က်ေနာ္တို႔က ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲေပါ့...ရဲေဘာ္ေတြလည္း တန္းစီတယ္..က်ေနာ္ကလည္း ဗိုလ္ၾကီး ဘာျဖစ္လို႔လဲခင္ဗ်လို႔ေမးတယ္.။
အဲမွာဗိုလ္ၾကီးက ေမးတယ္...
"မင္းတို႔ စစ္သခၤ်ိဳင္းမွာ အာေခ်ာင္ခဲ့တာဘယ္ေကာင္လဲ"
က်ေနာ္ေတာင္အံ့ၾသသြားတယ္ ဒီေကာင္ေတြေျပာတုန္းက ဗိုလ္ၾကီးမသိပါဘူးေပါ့...
က်ေနာ္တို႔က ပိြဳင့္မွာ...ဗိုလ္ၾကီးက အလယ္မွာေလ။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ ေျပာေလကြာ "
အဲမွာ တစ္ေယာက္က ထေျဖတယ္..
"အာေခ်ာင္တာကေတာ့ အကုန္လံုးပဲဗိုလ္ၾကီး ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူးခင္ဗ်"
ေအး...တျခားဘာေျပာလဲေတာ့ငါမသိဘူး
"မင္းတို႔ေကာင္ေတြ အဲဒီတပ္ခြဲကို သတိဆြဲ ခိုင္းခဲ့တယ္ဆို"
"အခုထိတန္းမျဖဳတ္ရေသးလို႔တဲ့ အခုငါ့ကိုလာေျပာေနတယ္"
"အိပ္လို႔ကိုမရဘူး သူတို႔ မိုးေရထဲမွာ ရပ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီလို႔ပဲ လာေျပာေနတယ္ "
"မင္းတို႔ေတာ္ေတာ္ ျဂိဳလ္ေမႊတဲ့ေကာင္ေတြကြာ "
"ဆရာၾကီးစိုး၀င္း မနက္ ၄နာရီထိုးတာနဲ ့ ခင္ဗ်ားနဲ ့
တပ္စိတ္တစ္စိတ္ အဲဒီကိုျပန္သြား..တန္းျဖဳတ္ခဲ့..
ျပီးတာနဲ ့က်ေနာ္ အမိန့္ျပန္စာေရးေပးလိုက္မယ္
တစ္ခါတည္းအမိန္႔ျပန္ခဲ့ ၾကားလား"
"ဟုတ္ကဲ့ဗိုလ္ၾကီး"
က်ေနာ္ ၾကားၾကားခ်င္းတုန္းကေတာ္ေတာ္ၾကက္သီးထတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သနားလည္း သနားတယ္။ သူတို႔ေတြအတြက္ ေတာထဲမွာ သရဏဂံုတင္ဖို႔ဘုန္းၾကီးဆိုတာလည္း ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။
သူတို႔ကုိယ္ သူတို႔ က်ဆံုးသြားက်ျပီဆိုတာေရာ သူတို႔သိၾကရဲ႕လား။ သူတို႔ခုခ်ိန္ထိ တာ၀န္ေတြထမ္းေဆာင္ေနၾကတုန္းပဲလား။
အထက္ကအျဖစ္ပ်က္ႏွစ္ခုကို
ႏွိုင္းယွဥ္မိတယ္။ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္မမီလိုက္တဲ့ က်ေနာ္မသိလိုက္တဲ့ စစ္ရဲ႕ သားေကာင္ေတြ က်ဆံုးေလျပီးေသာ တပ္မေတာ္သားေတြ ၊
သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကိုေလးစားသလို သနားလည္း အရမ္းသနားမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့...
" သူတို႔ ခုထိ အမိန္႔ နာခံ ေနၾကတုန္းပဲ "
credit- ထူူးေဝ
Edited by #မင္းေမာ္
စစ္သားဂုဏ္ရည္
Unicode
သူတို့ ခုထိ အမိန့် နာခံနေကြတုန်းပဲ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ကျွန်တော်တို့စစ်တပ်ထဲမှာ တစ်ခါတစ်လေ ထူးခြားဆန်းပြားတာတွေရှိတယ်ဗျ။ ယုံချင်မှလည်းယုံကြပါ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျတော်အခုပြောချင်တဲ့အကြောင်းလေးတွေက
ယုံဖို့ခက်ခဲနိုင်တဲ့ကိစ္စလေးတွေမို့လို့ပါ။
ကျနော်တို့ စစ်တက္ကသိုလ်မှာ ပထမနှစ်တွေ ပြေးရတဲ့ တောတွင်းမိုင်ရှည် နယ်ကျော်ပြေးပွဲဆိုတာရှိတယ်။ အဲဒီပြေးပွဲက တပ်ရင်းတွေ တပ်ခွဲတွေအတွက် အောင်စစ်သည်ရမှတ်ပြိုင်တာဖြစ်လို့
နောက်ပြီး အပါတ်စဉ်ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာနဲ့လည်းဆိုင်တာမို့ အားလုံးအားသွန်ခွန်စိုက်ပြေးကြတယ်။
မိုင်ရှည်ပြေးပွဲဆိုပေမယ့် တာတိုပြေးသလိုကို ပြေးကြတာများတယ်။ ပြေးရင်းနဲ့မတော်တဆတွေလည်းဖြစ်တာပေါ့ဗျာ။ တစ်ချို့ကခြေခေါက်လဲတယ်၊ တစ်ချို့ဆိုချော်လဲပြီး လက်တွေပါတွေကျိုးတယ် (လက်ကျိုးကြီးနဲ့ပန်းဝင်လာခဲ့တဲ့ အပါတ်စဉ်ရှိတယ်ဗျ)
အပါတ်စဉ်တစ်ချို့မှာတော့ ပြေးချင်စိတ်တွေအရမ်းများပြီး အမောဖောက်လို့ အသက်ဆုံးရှုံးခဲ့ရတာလည်း ရှိတယ်။
ကျနော်ပြောချင်တာဒီနေရာပဲ.....
မှတ်တော့မမှတ်မိတော့ဘူးဗျ အမှတ်စဉ် ၄၇ လား ၄၈ လားမသိဘူး ကြုံခဲ့တာကို စီနီယာတွေပြန်ပြောပြတာ။ အဲတုန်းက တပ်ခွဲလိုက်တာလွှတ်တဲ့အချိန်မှာ ၃မိုင်လောက်ထိ
ဘုရင့်နောင်က ဗိုလ်လောင်းကတစ်ယောက်ထဲ ဦးဆောင်ပြီးပြေးနေတယ်။ သူ့ရှေ့မှာလည်းဘယ်သူမှမရှိဘူးသူက အပြေးတော်တော်သန်တယ်လို့ကြားတယ်။
ဒီလိုနဲ့ Check Point လို့ခေါ်တဲ့ တောင်ထိပ်ထိ သူ့ကိုဘယ်သူမှမမီကြဘူး။ အဲဒီကနေ
မြေပုံခန်းတွေထားတဲ့ ဗျူဟာ (၁၀ ) ဆောင် လမ်းကြားကိုဖြတ်ပြေးရတယ်။ ဗျူဟာ (၁၀) ဆောင်ဆိုတာ နာမည်ကြီး...ကျနော်နည်းပြဖြစ်တော့ အဲဒီအဆောင်မှာနေရတာ။ ထားပါတော့
အဲဒီနေရာရောက်တော့ ဗိုလ်လောင်းက ပုံမှန်ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ပြေးတယ်။ အဲလိုပြေးနေရင်းမှာပဲ
ဗျူဟာ(၁၀)ဆောင်ကြားထဲကနေ ဗိုလ်လောင်းတစ်ယောက်ဖြတ်ပြေးတယ်လို့ပြောတယ်။ သူလည်း တော်တော်ဒေါသထွက်သွားတယ်။ ဒီကောင်တွေ ညစ်ပတ်ပြီ စိတ်ဓါတ်မရှိဘူး
ဖြတ်လမ်းကနေပြေးတယ်ပေါ့။ အဲလိုနဲ့သူလည်း ရှေ့ကဗိုလ်လောင်းကို မီအောင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ပြောတာပေါ့
"ဟေ့ကောင် မင်းဘယ်ကနေပြေးတာလဲ"
"မရှက်ဘူးးလား ဘာလို့ဖြတ်လမ်းကပြေးတာလဲ"
ရှေ့ကဗိုလ်လောင်းက သူ့ကိုပြန်ပြီးမျက်ထောင့်နီနဲ့ကြည့်တယ်။ အကြည့်ခံရတဲ့ဗိုလ်လောင်းလည်
ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး ကျောထဲစိမ့်ကနဲတော့ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ ရှေ့ကဗိုလ်လောင်းက စကားကို တစ်ခွန်းချင်းမေးတယ်တဲ့။
"ငါ့ကိုဟိတ်ကောင်ခေါ်ရအောင်မင်းက ဘယ်အပါတ်စဉ်လဲ"
"ဟေ့ကောင်မင်း ရူးကြောင်မူးကြောင်းမလုပ်နဲ့ ငါတို့တစ်ပါတ်စဉ်လုံးဒီနေ့ပြေးတာ
မင်း Honour ရှိရှိ တာလွှတ်ဒိုင်ကိုပြန်သွားပါ "
ဆိုပြီး နောက်ကဗိုလ်လောင်းကပြောတော့ သူက အသံအေးစက်စက်နဲ့တစ်ခွန်းချင်းပြန်ပြောတယ်။
"ဒီမှာ ညီလေး ငါ နယ်ကျော်ပြေးပွဲကိုပြေးနေတာ ၁၅ နှစ်ကျော်ပြီ "
"မင်းငါမွေးရင်ငါ့သားလောက်ပဲရှိတယ် "
"ဗျာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာ"
ဘုရင့်နောင်ကဗိုလ်လောင်းလည်း ဗျာတစ်ခွန်းပဲပြောနိုင်တယ်.. ဖနောင့်နဲ့တင်ပါးတစ်သားတည်းကျအောင်ပြေးတာ အဲဒီနှစ်က အကောင်းဆုံးစံချိန်ပါရတယ်ဆိုပဲ။
နောက်တစ်ခုကတော့ ကျနော်အရာရှိဖြစ်ပြီ ။ ကျနော်ဒုဗိုလ်နဲ့ မိခင်တပ်မှာတုန်းက ညညဆို တာဝန်ကြပ်ကြီးကျတဲ့ တပ်ကြပ်ကြီးတွေ စီကျူ ကြီးတွေစီသွားပီး သူတို့ရဲ့တိုက်ပွဲအတွေ့ကြုံတွေ မေးလေ့မေးထရှိတယ်။
ကျနော့်ကို စီကျူ ကြီးတစ်ယောက်ပြောပြတာ။
သူတို့ ကရင်ပြည်နယ် မော်ဖိုးကေ၊ ဝေါလေဘက်ထွက်တုန်းကအကြောင်းလေးပါ။
"ကျနော်တို့ ကလှုပ်ရှားထွက်တာပေါ့ဗိုလ်ကြီးရာ...
အဲတုန်းက မိုးက တအားရွာနေတာ..
ဗိုက်တွေကလည်း ဆာလှပြီ။ နားချင်တာ..မိုးရွာတော့နားလို့က မရဘူး။ တပ်ခွဲမှူးကလည်း ဒီည စခန်းရောက်အောင် ပြန်မယ်ဆိုပြီး တစ်ဆက်တည်းပြန်တာပေါ့ဗျာ...
လမ်းမှာမီးကလည်း သုံးမရ မိုးကလည်းရွာတော့ တဘိုင်းဘိုင်းနဲ့ချော်လဲ...
ဒီလိုနဲ့ ဗိုလ်ကြီးရာ..S ကွေ့တစ်ခုရောက်တော့ ပွိုင့်က ခလုတ်တိုက်တယ်လို့ပြောတယ်။
အဲဒါနဲ့ဓါတ်မီးအုပ်ထိုးကြည့်တာ သချႋုင်းတစ်ခုတွေ့တယ်ဗျ
ခ.လ.ရ ( ) မှ စစ်သည်များ၏ သူရဲကောင်း ဗိမာန်ဆိုပြီး စကောမှာ ဆေးအနီနဲ့ရေးထားတာ..
အဲနေရာက ချုံခိုမိထားတာ တပ်ခွဲတစ်ခွဲလုံးကျထားတဲ့နေရာလို့ပြောကြတယ်...
အကုန်လုံးကို နှစ်ယောက်တစ်ကျင်း သုံးယောက်တစ်ကျင်းနဲ့ ဗျူဟာက လာဖို့ပေးထားတာ...
အဲနေရာရောက်တော့ ရဲဘော်တွေကလည်း အာချောင်ကြတယ်ဗျ...
"ဟ ငါတို့ဘက်က ကောင်တွေပဲ "
"မင်းတို့ပဲအေးချမ်းပါတယ်ကွာ"
"ယောက်ဖတို့ရေ နှပ်ကြဟေ့...ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်"
ဘာညာနဲ့အော်ကြတာပေါ့ဗျာ။
နောက်ဆုံးတစ်ယောက်ကတော့ လျှောက်အော်တယ်ဗျ.. စတာပေါ့ဗျာ။
"တပ်ခွဲ..ရှေ့ကြည့်"
"တပ်ခွဲ...သတိ"
"အေးအဲတိုင်းပဲနေနော်...တန်းမဖြူတ်နဲ့"
ကျနော်တောင်ငေါက်လိုက်သေးတယ်။ ဟေ့ကောင်တွေအာမချောင်နဲ့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားဆိုပြီးတော့ ဆူရတာပေါ့။
ဒီလိုနဲ့ည ၂နာရီလောက်ကျတော့ စခန်းကိုရောက်တယ် ။ တပ်ခွဲမှူးကလူစစ် သေနတ်စစ်လုပ်၊
ကင်းချပြီး အိပ်ကြတာပေါ့။ အဲဒီမှာ နံနက်သုံးနာရီလောက်မှာတပ်ခွဲမှူး ဒုက္ခရောက်တော့တာပဲ။
"ဆရာကြီး စိုးဝင်း "
"ဆရာကြီး စိုးဝင်း"
"ဟေ့ကောင်တွေ အကုန်တန်းစီစမ်း"
ကျနော်တို့က ဘာများဖြစ်တာလဲပေါ့...ရဲဘော်တွေလည်း တန်းစီတယ်..ကျနော်ကလည်း ဗိုလ်ကြီး ဘာဖြစ်လို့လဲခင်ဗျလို့မေးတယ်.။
အဲမှာဗိုလ်ကြီးက မေးတယ်...
"မင်းတို့ စစ်သင်္ချိုင်းမှာ အာချောင်ခဲ့တာဘယ်ကောင်လဲ"
ကျနော်တောင်အံ့သြသွားတယ် ဒီကောင်တွေပြောတုန်းက ဗိုလ်ကြီးမသိပါဘူးပေါ့...
ကျနော်တို့က ပွိုင့်မှာ...ဗိုလ်ကြီးက အလယ်မှာလေ။
"ဟေ့ကောင်တွေ ပြောလေကွာ "
အဲမှာ တစ်ယောက်က ထဖြေတယ်..
"အာချောင်တာကတော့ အကုန်လုံးပဲဗိုလ်ကြီး ဘာဖြစ်လို့လဲမသိဘူးခင်ဗျ"
အေး...တခြားဘာပြောလဲတော့ငါမသိဘူး
"မင်းတို့ကောင်တွေ အဲဒီတပ်ခွဲကို သတိဆွဲ ခိုင်းခဲ့တယ်ဆို"
"အခုထိတန်းမဖြုတ်ရသေးလို့တဲ့ အခုငါ့ကိုလာပြောနေတယ်"
"အိပ်လို့ကိုမရဘူး သူတို့ မိုးရေထဲမှာ ရပ်နေရတာ တော်တော်ကြာပြီလို့ပဲ လာပြောနေတယ် "
"မင်းတို့တော်တော် ဂြိုလ်မွှေတဲ့ကောင်တွေကွာ "
"ဆရာကြီးစိုးဝင်း မနက် ၄နာရီထိုးတာနဲ့ ခင်ဗျားနဲ့
တပ်စိတ်တစ်စိတ် အဲဒီကိုပြန်သွား..တန်းဖြုတ်ခဲ့..
ပြီးတာနဲ့ကျနော် အမိန့်ပြန်စာရေးပေးလိုက်မယ်
တစ်ခါတည်းအမိန့်ပြန်ခဲ့ ကြားလား"
"ဟုတ်ကဲ့ဗိုလ်ကြီး"
ကျနော် ကြားကြားချင်းတုန်းကတော်တော်ကြက်သီးထတယ်။ နောက်ပြီးတော့ သနားလည်း သနားတယ်။ သူတို့တွေအတွက် တောထဲမှာ သရဏဂုံတင်ဖို့ဘုန်းကြီးဆိုတာလည်း ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။
သူတို့ကိုယ် သူတို့ ကျဆုံးသွားကျပြီဆိုတာရော သူတို့သိကြရဲ့လား။ သူတို့ခုချိန်ထိ တာဝန်တွေထမ်းဆောင်နေကြတုန်းပဲလား။
အထက်ကအဖြစ်ပျက်နှစ်ခုကို
နှိုင်းယှဉ်မိတယ်။ နောက်ပြီး ကျနော်မမီလိုက်တဲ့ ကျနော်မသိလိုက်တဲ့ စစ်ရဲ့ သားကောင်တွေ ကျဆုံးလေပြီးသော တပ်မတော်သားတွေ ၊
သူတို့ရဲ့ စိတ်ဓါတ်ကိုလေးစားသလို သနားလည်း အရမ်းသနားမိတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့...
" သူတို့ ခုထိ အမိန့် နာခံ နေကြတုန်းပဲ "
credit- ထူူးဝေ
Edited by #မင်းမော်
စစ်သားဂုဏ်ရည်
